خداوند بزرگان خیر اندیش ارا را رحمت کند که اموال خود را وقف می کردند، یعنی ماندگارترین اموال - زمین های-خود را- برای بهترین کار ها، صرف کردند ؛ زمین برای حمام وقف کردند ، برای کاروانسرا، تکیه، مسجد ،حسینیه، برای صبحانه ،ناهار وشام عزاداران حسینی، برای پذیرایی مراسم های مذهبی ...... باغ خود را خشک می کردند برای این که کام مردم را سیراب کنند.
اگر چه خیلی از این بزرگان اکنون در جوار رحمت الهی هستند اما اموالشا ن در دنیا نیز باقی است صدقه ای جاریه که شادمانی روانشان را در بارگاه حضرت حق ان شا الله تضمین می کند
دیگران که این کار ها را نکرده ا ند در دنیا چه دارند ؟ اموالشان کجاست؟ مردم چه بهره ای از اموال آن ها می برند؟
این ها را مختصرا فعلا نوشتم تا اگر توفیق حاصل شد در زمان مناسب در این باره مفصلا بنویسم که اگر نبودند آن آدم های خیر اندیش نیکو نهاد ، امروز نه آبی بود ونه حمامی ونه مسجدی ونه تکیه ای و.....
به روان تمامی آنان در این زمان نیکو -عید قربان وغدیر- درود می فرستم و از خدای بزرگ مسئلت می کنم رحمت خویش را دمادم نثارشان فرماید.
اما این ها را نوشتم که بگویم ما را چه شده است که اکنون هرکسی سعی می کند برای خودش گروهی را فراهم کند ، جلسات علنی و مخفی بگذارد که اگر اتفاقی در ارا افتد سهمی ببرد، این سهم خواهی از زمان که در ارا راه پیدا کرد ؛مشکلات ارا آغاز شده است، نمونه های بسیاری در این باره دارم که اگر لازم شد در زمان مناسب، بیان خواهم کرد.اما در این مقال می خواهم فقط بگویم بهترین راه، شیوه گذشتگان ما بود که علی رغم نداری های اقتصادی، همد یگر را دوست می داشتند و بدون این که قبیله ، نژاد و چه وچه را ببیند ، شرافت را می دیدند، بندگان خدا را ارج می نهادند و با آرامش زندگی می کردند .سعادت دو جهان را برای همه ی مردم ارا طلب می کردند .
ما را چه شده است؟
آیا ما غیر از این می خواهیم ؟
عکس :وقف نامه حمام ارا( حدود 150سال قبل)
واقف کربلایی میر قاسم الحسینی خلف حاج میر باقر الحسینی(قادری)