رفته بودم تلمادره از نجاری چوب بخرم ، دیدم لوله آب نجار محترم ترکیده، آب می رود آسمان از شدت فشار، ودو نفری خیلی تلاش کردیم و آب را یک جوری بند آوریم....
می رسیم روستای خودمان آب آشامیدنی قطع است. روزی یکی دو سه ساعت می آید، بی حال و کم فشار که حتا نمی شود یک تانک 200 لیتری را در ارتفاع 2 متری پر کرد...
پس همه ی این داستان کنتور- 270 هزار تومان بابت انشعاب و کنتور آب روستایی، یعنی همان داستان قدیمی روزی چند ساعت آب+کاهش فشار
هورا و دست بلند.....
جز یک شهر شمالی که وضعییت خیلی خوبی در خدمات رسانی نداشت بقیه شهر ها از شمال و جنوب و مرکز ایران مشکل چندانی نبود. یعنی اصلا مشکل نبود و نیست
من نمی فهمم که چرا اگر کسی خواست در یک روستا زندگی کند ولو چند روز در هفته یا چند روز ماه و.... گفته می شود فلان امکان روستایی داده نمی شود...!!!
مگر روستاییان که چند روز به شهر می آیند به آن ها گفته می شود که نان به شما تعلق نمی گیرد چون سهمیه ساکنان شهر است و تو ساکن روستایی ؟!!!و یا در شهر ها از کسی کارت شناسایی دریافت می کنند که تو مال کدام استانی .... یا نفس سکونت کافی است که شما از اکثر امکان یک شهر به جر موارد نادر برخوردار باشید؟
من معنی این حرف های من درد اوردی غیر قانونی را نمی فهمم! هر که فهمید مارا هم روشن کند، خدای خیرش دهاد
شخصی به بزرگی گفت “من خوشبختی می خواهم”
پاسخ داد : نخست “من” را حذف کن که حکایت از نفس دارد
؛ سپس “می خواهم” را حذف کن که حکایت از میل و خواسته دارد…
اکنون آنچه که با تو باقی می ماند
" خوشبختی" است
مردی از عارف خواست که او را موعظه کند.
عارف گفت: «مرنج و مرنجان!»
مرد
گفت:«مرنجان را فهمیدم یعنی کسی را اذیت نکنم ولی «مرنج» یعنی چی؟ چه‌طور
می‌توانم ناراحت نشوم!؟ مثلا وقتی بفهمم کسی مرا غیبت کرده یا فحش داده ،
چه‌طور نباید برنجم؟»
عارف پاسخ داد :« علاج آن است که خودت را کَسی ندانی
اگر خودت را کسی ندانستی دیگر نمی‌رنجی!
https://telegram.me/sho_nisht